Leeg

Terugkerend van zijn vakantie, trof de hoofdabt van de Lachende Aap Klan zijn tempel in een staat van paniek en onthutsing. Het financiële systeem dat zij zojuist hadden aangepast wierp NullPointerExceptions voor alle nieuwe klanten. Deze gebruikers, tot het uiterste getergd, sloten na nauwelijks een dag hun accounts.

Met enige moeilijkheid traceerde de abt het probleem naar een method wiens gestelde doel het ophalen van een lijst van de gebruiker zijn transacties was. Waren er geen transacties, dan gaf zij null als antwoord, in plaats van een lege lijst.

“Breng mij de monnik die deze method schreef,” zei hij de tempelwachters. “En ook de monnik wiens code ter grondslag ligt.”

De eerste monnik, de oudere van de twee, stelde dat alle blaam duidelijk de tweede monnik trof. “Mijn Javadoc was uitermate duidelijk. Het is niet mijn fout dat hij nulls niet afvangt.” De tweede monnik boog zijn hoofd in schaamte en zei niets.

De abt klapte in zijn handen en twee hoge, jade urnen werden op de vloer geplaatst, één voor elke monnik. “Jullie straffen staan geschreven op de papieren strookjes daar in. Elke dag dienen jullie de eerste strook te pakken die je hand raakt en diens opdracht tot op de letter te vervullen, totdat de urn leeg is.”

De jonge monnik werd gezegd als eerste te gaan. Zijn hand was nog niet tot de helft van de urn gekomen voordat het geritsel van papier werd gehoord. De strook lezende, boog hij en verliet de kamer.

De oudere monnik reikte diep in zijn eigen urn tot zijn vingers de koude bodem raakten. “Er zitten geen stroken papier in deze urn,” zei de monnik, met een lichte glimlach op zijn gezicht.

“Noch zitten er vissen in, noch tien bergen,” zei de abt.

De oudere monnik riep het uit van de pijn. De urn viel omver en viel in stukken. Een schorpioen schoot weg over de tegelvloer.

De abt aanschouwde de stervende monnik. “Alle leegtes zijn niet gelijk.”