De vijand van het goede

De monniken van de Lachende Aap Klan kwamen bij de Java meester met een lijst van klachten.

“Onze grootste frustratie is het testproces,” zei de jongste monnik stellig. “Handmatig testen is slaapverwekkend, en geautomatiseerde tests zijn moeilijk om op te stellen. Beiden zijn afleidingen van het schrijven van code.”

De meester nam dit in beschouwing en zei: “Het staat vast dat we het testen volledig zouden kunnen overslaan, als we er zeker van waren dat onze code perfect is. Hoe zouden wij dan dergelijke perfectie kunnen behalen?”

“Door oefening,” zei ŽŽn monnik.

“Door toegewijde studie,” zei een ander.

“Door het aanbidden van de juiste goden,” zei een derde.

Een oude, wit-bebaarde monnik, die stil in de hoek had gezeten, hief zijn hoofd:

“Ik weet hoe perfectie behaald kan worden,” zei hij. “Maar ik vrees dat allen die mijn antwoord horen voor immer onovertuigd zullen zijn van deze waarheid, tenzij ik exact de juiste woorden spreek, met de prettigste intonaties en op het meest fortuinlijke moment van de dag. Ik moet nu bedenken hoe ik dit het beste kan doen.”

De oude monnik herviel in stilte, voor een zeer lange tijd. Na verloop van tijd klonk de bel voor het avondmaal.

“Hoe lang zal dit duren?” vroeg een van de novicen.

“Niet meer dan honderd jaar,” klonk het antwoord van de oude monnik.